انار
انار با نام علمي(punica granatum)يك درختچه به طول 5-8 متر، با برگهاي براق، كشيده و باريك، گل هاي قرمز با قطر 3 سانتي متر و ميوه هايي شش گوش و كروي به قطر 7-12 سانتي متر با پوست قرمز و يا زرد، چرمي و دانه هاي فراوان ميباشد. انار بومي ايران و هند ميباشد و از 4000 سال قبل از ميلاد نيز مورد استفاده قرار ميگرفته است.مصرف انار از ايران به هند، واز آنجا به آفريقاي شمالي و چين و سپس به اروپا و امريكا گسترش يافت است. واژه انگليسي انار(pomergranate) از زبان يوناني به معني "سيب پرهسته" برگرفته شده است.
1-مرغوب ترين انار جهان در كاشان، ساوه و يزد ايران كشت ميگردد.
2-مصريان باستان همراه با انار دفن ميشدند. بابلي ها اعتقاد داشتند خوردن دانه هاي انار قبل از پيكار آنها را شكست ناپذير ميسازد
4-بزرگترين توليد كنندگان انار به ترتيب ايران، قزاقستان، اسپانيا و امريكا ميباشند.
5-طعم انار بسته به نوع و درجه رسيده بودن آن از شيرين وملس تا ترش متغير است.
6-انار بصورت ميوه تازه، آب انار، كنسانتره انار و رب انار عرضه ميگردد.
7-دانه هاي انار 52 درصد وزن كل ميوه انار را تشكيل ميدهند.
8-يك انار متوسط به مقدار 3/4 فنجان دانه انار و 1/2 فنجان آب انار توليد ميكند.
9-آب انار باعث لكه دار شدن لباس ميگردد. لك هاي ايجاد شده تنها با سفيد كننده قابل رفع ميباشند.
10-آب انار به عنوان يك رنگ طبيعي براي الياف غير سنتتيك بكار گرفته ميشود.
درخت انار بومي ايران و مناطق مجاور آن است . كلمه انگليسي Pomegranate از زبان يوناني مشتق شده كه به معني ( سيب با هسته هاي زياد ) مي باشد .
انار درخت كوچكي است كه ارتفاع آن تا 6 متر مي رسد و در مناطق نيمه گرمسيري مي رويد . شاخه هاي آن كمي تيغدر و برگهاي آن متقابل ، شفاف و ساده است .
گلهاي انار درشت برنگ قرمز اناري ولي بي بو مي باشد . ميوه آن كروي با اندازه هاي مختلف داراي پوستي قرمز رنگ و يا زرد رنگ مي باشد .
رويهمرفته در حدود بيست نوع مختلف انار در دنيا موجود است .
ميوهاي است سرشار از ويتامين وبه علت داشتن آهن و ساير عناصر ديگر دي هضم مي باشد .خوردن دانه هاي انار به مراتب بهتر از نوشيدن آب اناراست . انار ميوه اي است كه به آن خون ساز مي گويند و به همين علت بهترين موقع براي مصرف آن صبح وقبل از صبحانه است . انار مقوي قلب ، مفرح ، دفع كننده چربي ، رفع كننده سموم اغلب عفونتهاي داخلي ، دافع حرارت مي باشد و خوردن انار با پرده هاي سفيد آن شكم را دباغي ميكند ، رب انار ، برگ انار در ضعف معده ، كمي اشتها ، تهوع ، ضعف عمومي ، تصفيه خون ، خاصه در دختران جوان و دررفع ميگرن بسيار مفيد است.
دانه هاي ميوه ي جنگلي انار كه به (نار دان)شهرت دارد در معالجه اسهال بسيار موثر است . اب انار شيرين باشكر ونشاسته براي درد سينه وسرفه توصيه مي شود . رب انار نيز براي رفع خماري موثر است.
ايران بزرگترين صادر کننده انار در جهان
وسعت كشت: انار درخت كوچكي است كه ارتفاع آن تا 6 متر مي رسد و در مناطق نيمه گرمسيري مي رويد . شاخه هاي آن كمي تيغدر و برگهاي آن متقابل ، شفاف و ساده است .
گلهاي انار درشت برنگ قرمز اناري ولي بي بو مي باشد . ميوه آن كروي با اندازه هاي مختلف داراي پوستي قرمز رنگ و يا زرد رنگ مي باشد .
کشت و توسعه انارعلاوه برايران در کشورهاي هندوستان ، ترکيه ، اسپانيا ، تونس ، مراکش ، افغانستان ، چين ، يونان، ژاپن ، فرانسه ، ارمنستان ، قبرس ، مصر و ايتاليا و فلسطين اشغالي رايج است .
توليد كنندگان بزرگ انار در جهان ايران،قزاقستان،اسپانيا و آمريكا مي باشند. ايران با داشتن 60 هزار هكتار سطح زير كشت و 700 هزار تن توليد ساليانه به عنوان بزرگترين توليد كننده اين محصول در جهان بوده و مقام اول جهان را دارد
محصول انار: محصول انار به صورت آب انار،رب و كنسانتره قابل حصول است.
انتخاب انار: در انتخاب انار انواع سنگين تر آن بهتر است و پوست آن بايد صاف ،شفاف ، نازک و بدون ترک باشد.
تركيبات شيميايي:
قسمت هاي مختلف درخت انار مخصوصا پوست ريشه و ساقه انار داراي مقدري در حدود 20 درصد تانن و اسيد پوني كوتانيك Punicotaniv acid مي باشد . پوست درخت انار داراي الكالوئيدي بنام پله تيه رتين Pelletierin است .
در صد گرم دانه انار واد زير موجود است .
انرژي 38 كالري
آب 82 گرم
پروتئين 0/4 گرم
چربي 0/3 گرم
مواد نشاسته اي 10 گرم
كلسيم 4 گرم
سديم 3 ميلي گرم
پتاسيم 260 ميلي گرم
آهن 0/5 ميلي گرم
ويتامين ب 1 0/2 ميلي گرم
ويتامين ب 2 0/03 ميلي گرم
ويتامين ب 3 0/02 ميلي گرم
ويتامين ث 4 ميلي گرم
خواص داروئي:
خواص ميوه انار
از نظر طب قديم ايران ميوه انار سرد ف تر و قابض است . آب انار سرد و تر و پوست انار سرد و خشك و بسيار قابض مي باشد .
پوست ريشه درخت انار از بقيه قسمت هاي اين درخت قابض تر است .
كليه قسمت هاي درخت انار داراي تان مي باشد كه بسيار قابض است . براي مصارف دارويي از گل ، برگ ، پوست درخت ، پوست ريشه و دانه انار استفاده مي شود .
1)انار شيرين ادرار آور است .
2)ملين مزاج است .
3) آب انار شيرين براي بيماريهاي مجاري ادرار مفيد است .
4)ترشح صفرا را زياد مي كند.
5)آب انار اسهال را برطرف مي كند.
6)اگر آّ انار را با عسل مخلوط كرده و هر روز چند قطره در بيني بچكانيد از رشد پوليپ در بيني جلوگيري مي كنيد .
7) خون ساز است .
8)خون را تصفيه مي كند .
10)براي سالمندان بهترين دارو براي تقويت كليه است .
11)آب انار خنك كننده است .
12)رنگ صورت را شاداب مي كند .
13)صدا را باز كرده و گرفتگي صدا را برطرف مي كند .
14)براي وزن اضافه كردن انار بخوريد .
15)آب انار مقوي قلب و معده است
ارزش غذایی
یک عدد انار ۴۰ درصد نیاز روزانه شخص به ویتامین سی را تامین میکند. همچنین انار منبعی غنی از اسید فولیک و آنتی آکسیدان است. بر اساس تحقيقي كه در دانشگاه تربيت مدرس بر روي محتواي آنتوسيانينهاي انار ايران انجام گرفت مشخص شد كه اين ميوه حاوي مقادير قابل توجهي از اين تركيبات مي باشد. خاصيت آنتي اكسيداني انار در ارتباط با تركيبات فنوليك است كه آنتوسيانين ها در اين دسته قرار مي گيرند
انار سرشار از ویتامین های A،B،C،E و قند تانن و یک ماده مفید دیگر به نام «کره ماناتین» است. انار دارای آهن و ویتامین های لازم خون سازی است. انار خواص درمانی خاصی دارد. این میوه در صورتی که شیرین باشد برای سینه و ریه بسیار مفید است. آب انار سنگین تر از خوردن دانه های انار است،مغز و دانه های انار ملین هستند و گوشت های فیبری درون انار روده ها را تمیز می کند. انار با داشتن ویتامین B سبب تقویت اعصاب می شود و به علت داشتن ویتامین B6 ضد استفراغ بوده و درمان کننده ویار زنان باردار است. هم چنین انار به علت داشتن آهن و ویتامین های موجود در آن برای خونسازی بدن مفید است و بهترین موقع خوردن آن صبح ناشتا است.
خاصيت ضد سرطاني آب انار
پژوهشهاي جديد نشان ميدهد آب انار خاصيت ضد سرطاني دارد. طبق تحقيقات سازمان کشاورزي ايالات متحده آمريکا (USDA) انار منبع خوبي از آنتي اکسيدانها، پتاسيم و ويتامين C است پژوهشگران آکادمي علوم امريکا دريافته اند كه ، مصرف آب انار از ابتلاء بـه سرطان پروستات جلوگيري ميکند.
دکتر احسان مختار استاد سرطان شناسي دانشگاه ويسکانسين و رئيس گروه تحقيقمي گويد كه باکشف جديد راه دستيابي بـه خواص ضد سرطاني و نحوه معالجه سرطان با آب انار هموارتر شده است . متخصصان تغذيه مصرف آب انار را صبح و پيش از صبحانه توصيه مي کنند.
خواص ديگر قسمت هاي درخت انار
1. جوشانده پوست ريشه درخت انار كرم معده و روده را از بين مي برد .
2. جوشانده پوست درخت انار نيز اثر ضد كرم درد .
3. براي برطرف كردن گلو درد و زخم گلو از جوشانده پوست انار و يا جوشانده برگهاي انار استفاده كنند .
4.خانم هائيكه عادت ماهيانه شان منظم نيست مي توانند از جوشانده برگهاي انار استفاده كنند.
5.برگهاي له شده انار را اگر روي پوست بگذاريد خارش را از بين مي برد .
6.براي برطرف كردن سوختگي پوست ، گلهاي انار را له كرده و با روغن كنجد مخلوط كنيد و اين پماد را روي قسمت سوختگي بماليد .
7. جوشانده پوست درخت و پوست ريشه درخت انار كرم كش است .
8.دم كرده گل انار اسهال مزمن را برطرف مي كند .
9.دم كرده گلهاي انار را بصورت غرغره براي از بين بردن زخمهاي دهان بكار ببريد .
10.براي برطرف كردن دندان درد ، دم كرده ريشه درخت انار را در دهان مضمضه كنيد .
11.انار ترش و شيرين (ميخوش )ادرار را زياد مي كند .
12. براي برطرف كردن بواسير بايد معقد را با جوشانده پوست انار شستشو داد .
مضرات :
كسانيكه سرد مزاج هستند نبايد در خوردن انار افراط كنند . زيرا معده را سست كرده و ايجاد نفخ مي كند . اينگونه افراد بايد انار را با زنجبيل بخورند . جوشانده پوست درخت و پوست ريشه آن كه براي رفع كرم بكار
مي رود ممكن است ايجاد سرگيجه و استفراغ كند . بهر حال در خوردن جوشانده آن بايد احتياط كرد و اين كار بايد تحت نظر متخصص انجام گيرد .
صادرات: بررسي ها نشان مي دهد که روند صادرات انار درسالهاي اخير رشد مناسبي داشته است . چنانکه آمار موجود حکايت از صادرات بيش از150 هزار تن انار به کشورهاي مختلف ارو پايي ، روسيه ، اوکراين ، کشورهاي عربي و کشورهاي آسياي ميانه دارد .
صادرات انار نيزمانند صادرات بسياري ازمحصولات کشاورزي هنوز با مشکلات متعددي درزمينه مسائل مربوط به حمل و نقل محصول ، مقررات دست و پاگير اداري ، آشنا نبودن باغداران وصادر کنندگان با روش هاي علمي مواجه است که مي تواند صدمات زيادي به صادرات اين محصول وارد کند .
اين در حالي است که مي توان با بررسي بازارهاي هدف ، استفاده از روش هاي علمي براي توسعه کشت ارقام مختلف اين محصول ، توجه به استانداردهاي کشورهاي وارد کننده و آشنايي صادر کنندگان با بازاريابي اين محصول ، زمينه حفظ و گسترش صادرات انار را فراهم کرد .
مقدمه
درخت انار بومی ایران و مناطق مجاور آن است. کلمه انگلیسی Pomegranate از زبان یونانی مشتق شده که به معنی سیب با هستههای زیاد میباشد. انار درخت کوچکی است که ارتفاع آن تا 6 متر میرسد و در مناطق نیمه گرمسیری میروید. گلهای انار درشت به رنگ قرمز اناری ولی بیبو میباشد. میوه آن کروی با اندازه های مختلف دارای پوستی قرمز رنگ و یا زرد رنگ میباشد. رویهمرفته در حدود بیست نوع مختلف انار در دنیا موجود است.
مشخصات گیاهشناسی
انار Punica Granatum درختچهای است خزاندار که البته در نواحی گرم و مرطوب با زمستانهای معتدل همیشه سبز است و حداکثر ارتفاع آن به 6 متر هم میرسد. لازمه میوهدهی در انار تابستانهای گرم و پاییز طولانی و خشک است. پایه کروموزومی انار 8=x و تعداد کروموزوم آن 16 است. انار گیاهی است یکپایه و گردهها ، مادگی خود را به راحتی بارور میکنند. البته گرده افشانی بین گلها توسط باد و حشرات نیز میسر است. گلها بعد از 3 یا 4 سالگی درختچه روی سیخکها ظاهر میشوند. دارای دمگل کوتاه به رنگهای سرخ ، زرد و یا سفید با پهنای 2 سانتیمتر میباشند.
گلهای انار دارای 4 تا 8 کاسبرگ چرمی که در بالای میوه قرار دارد و تعداد زیادی پرچم با تخمدان تحتانی یا نیمه تحتانی است. کاسه گل ارغوانی رنگ و پایاست و گلبرگها مچاله هستند. میوه انار سته دارای پوست چرمی است. تقریبا کروی شکل به همراه کنجهای فراوان است. برگهای آن ساده ، کامل و بدون استیپول است طرز قرار گرفتن برگها بر روی شاخه متفاوت است و به سه فرم متقابل ، منفرد و فراهم مشاهده میشوند. شاخهها کوچک ، زاویهدار ، خاردار بدون کرک با پوست سفید رنگ تا خاکستری ، شکل مختص به خود را دارا هستند. عمق ریشههای انار زیاد است و با گسترش عمودی 1.5 متر گسترش افقی 2.5 تا 3 متر میباشد.
موطن انار
انار دارای سابقه کشت طولانی است. بر اساس شواهد تاریخی موجود سابقه کشت آن به 2500 سال قبل از میلاد مسیح باز میگردد. موطن اصلی آن خاور نزدیک بویژه ایران معرفی شده است. در حال حاضر مناطق کشت این میوه محدود میباشد. در آسیا ، ایران ، افغانستان و ازبکستان ، در اروپا ، اسپانیا و در افریقا ، در کنارههای شمالی آن (سواحل جنوبی مدیترانه) مورد کشت و کار قرار دارد و در بقیه نقاط دنیا در صورت کشت ، مساحت زیر کشت آن محدود و ناچیز است. نوع ترش مزه انار به صورت وحشی در جنگلهای شمالی ایران به صورت خودرو دیده میشود.
پوست انار
در ساختمان پوست ریشه انار به ترتیب قسمتهای زیر ملاحظه میگردد. سوبر ، پارانشیم پوستی با کریستالهای اکسالات ، لیبر که ساختمان مشخص دارد و دستههای بافت لیبری بوسیله اشعه مرکزی که از یک تا دو ردیف سلول تشکیل شدهاند از یکدیگر جدا میشوند. در زیر میکروسکوپ بافت لیبری دارای خطوط موازی خاکستری رنگی است که بوسیله خطوط روشنتری از یکدیگر جدا شدهاند. خطوط خاکستری رنگ عبارتند از سلولهایی که دارای ماکلهای اکسالات کلسیم میباشند و دستههای روشنتر از لولههای غربالی و سلولهای پارانشیمی آمیدندار تشکیل شدهاند.
علاوه بر این در دستههای لیبری تعداد کمی سلولهای درشت اسکروز وجود دارند که همگی دارای دیواره ضخیم بوده و بطور نامنظم در قسمت لیبری پراکنده شدهاند. ساختمان پوستهای ساقه انار باهم مشابه است ولی نوک دستههای لیبری در پوست ساقه پهنتر از پوست ریشه است و اشعه مرکزی نیز در طرف قسمت خارجی پوست پهنتر نشدهاند. در میان تقلبات پوست انار میتوان از تقلب پوستهای Buis نام برد. این پوستها در زیر میکروسکوپ دارای ردیفهای کریستال و همچنین سلول اسکلروز نیستند.
ترکیب شیمیایی
پوست انار دارای تانن و آلکالوئیدهای مختلف است. اولین آلکالوئیدها که از پوست انار استخراج شده بوسیله Tanret شناخته شدهاند. تانره از پوست انار آلکالوئیدهای Pelletierine (چپ گرد) ، ایزوپله تیرین (خنثی) و متیل پله تیرین (راست گرد) را به صورت مایع و آلکالوئید دیگر به نام پزودوپله تیرین را به صورت کریستالیزه مجزا کرده و بدست آورده است. پله تیرین و ایزوپله تیرین مانند Conicine از مشتقات پی پریدین میباشند و فقط زنجیر طرفی پروپی لیک ، کونیسین جای خود را به یک زنجیر آلدهیدیک داده است.
در متیل پله تیرین زنجیر طرفی به جای زنجیر آلدهیدیک دارا یک عامل ستنی است و باید به این نکته توجه داشت که این جسم شبیه هیگرین بتا موجود در کوکا است. پزودوپله تیرین دارای ساختمان کاملا متفاوتی است و از این نظریه به Tropinone نزدیک میشود و تروپی نن ، ستن تروپانول است که عبارت است از- N.Methyl Granatonine و این شباهت و نزدیکی درخواص فارما کودینامیک این مواد نیز مشاهده میشود. از احیای پزودوپله تیرین یک الکل همولگ تروپانول بدست میآید و از این الکل نیز میتوان مانند تروپانول مشتقات میدریاتیک و مشقات آنستزیک بدست آورد.
فارماکودینامی و تراپوتیک
پله تیرین یکی از فلج کنندههای اعصاب محرکه است و روی اعصاب حسی اثر نمیکند. تزریق داخل وریدی پله تیرین در سگ ایجاد Vaso- Constriction و هیپرتانسیون میکند. اگر کرمهای تنیا را در محلولی از پله تیرین بیندازیم بطور موقت یا دائم (بر حسب مقدار آلکالوئید و مدت زمان) فلج میشوند. پوست انار را به منظور دفع کرم تنیا به صورت Apozeme همراه با مسهل تجویز میکنند و برای این منظور مخصوصا از تانات دو پله تیرین استفاده میکنند. وجود تانن باعث می شود که جذب آلکالوئید کندتر صورت گیرد. این طریق مداوا که امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرد در بیمار ایجاد تهوع ، قی ، سردرد ، سرگیجه و اختلالات بینایی میکند.
خواص دارویی
از نظر طب قدیم ایران میوه انار سرد و قابض است. آب انار سرد و تر و پوست انار سرد و خشک و بسیار قابض میباشد. پوست ریشه درخت انار از بقیه قسمتهای این درخت قابضتر است. کلیه قسمتهای درخت انار دارای تان میباشد که بسیار قابض است. برای مصارف دارویی از گل ، برگ ، پوست درخت ، پوست ریشه و دانه انار استفاده میشود.
انار منبع مهم آنتی اکسیدانها ، پتاسیم و ویتامین C است. در واقع آب انار یکی از غنیترین منابع پلی فنلهاست ، که گروهی از آنتی اکسیدانهای قوی هستند. آنتی اکسیدانها موادی هستند که قادرند با اثرات مضر اما طبیعی فرآیند فیزیولوژیک اکسیداسیون در بافتها مقابله کنند. علاوه بر آنتی اکسیدان ، آب انار حاوی دیگر مواد مفید همچون تاننها و آنتوسیانینها که به نظر میرسد با بیماریها مقابله میکنند نیز هست.
![]() | |
انار Punicaceae | :تیره |
Panica granatum L. | :نام لاتین |
Pomegranate tree - Puniceapple | :نام انگلیسی |
انار | :نام فارسی |
اللفان - رمان | :نام عربی |
شرح گیاه
کلمه لاتین granatum از granun که به معنی دانه است مشتق گردیده و منظور آن بوده است که میوه گیاه دارای دانه های متعدد بیشمار است انار درختی است که منشأ آن به تفاوت ایران و بین النهرین و همچنین نواحی شمالی آفریقا ذکر شده است ولی از قرائن تاریخی استنباط می گردد که از قدیم الابام الازم در منطقه وسیعی از ایران مانند کردستان،بلوچستان و امتداد و آن تا افغانستان به حالت وحشی وجود داشته و بعداً از آنجا به نواحی دیگر انتقال یافته است امروزه این میوه در همه کشورهای اطراف دریای مدیترانه کاشته می شود در سنگ نوشته های مصریها متعلق به 2500 سال قبل از میلاد و مسیح شکل انار دیده شده و هنگام دفن مرده ها اناری هم در کنارش می گذاشتند. درخت انار دارای ساقه ای ناهموار با چوب محکم و پوشیده از پوستی به رنگ مایل به سبز است شاخه های متعدد آن شکل نامنظم و رنگ قرمز مخصوص دارند و غالباً نیز در انتها به نوک تیزخار مانند ختم می شوند برگهائ آن متقابل ، شفاف ، ساده (گاهی منفرد یا فراهم حتی در شاخه های مختلف یک درخت) و گلهای آن درشت و شامل گلبرگهای به رنگ قرمز مایل به ارغوانی است. از اختصاصات آن این است که کاسه گوشتدار آن پس از تشکیل میوه نیز در قسمت مادگی آن به پیاله نهنج پیوستگی دارند بطوریکه مجموعه آنها تخمدانی تحتانی و شامل برچه های فراهم در یک تا سه ردیف منطبق به هم بوجود می آورد. میوه آن کروی به بزرگی یک نارنج گاهی بزرگتر و دارای پوستی ضخیم و قرمز رنگ و یا نازک و ناهموار است. دانه های فراوان انار هر یک در بخش آبدار و قرمز رنگ یا به صورتی رنگ محصور است بعضی از نژادهای این درخت گلهای سفید و برخی نیز دانه های محصور در یک قسمت گوشتدار سفید مایل به صورتی دارند.انواع
انار را می توان طبق مزه میوه آن به انواع شیرین، میخوش و ترش تقسیم کرد، انواع شیرین درختهای انار با داشتن برگهای سبز روشن و خار و قد نسبتاً کوتاهتر از انواع ترش و میخوش متمایز می شوند انواع ترش و میخشوش آن دارای قدی بلندتر و برگهای سبز تیره اند. طبق رنگ پوست به انواع زرد، قهوه ای و قرمز تقسیم می شوند با استفاده از رنگ دانه های میوه به انواع دانه سفید و دانه قرمز و روش و دانه قرمز تیره می توان آنها را تقسیم نمود. با مقایسه بزرگی درختچه ها به انار پا بلند و پاکوتاه رده بندی کرد.نیاز اکولوژیکی
آب و هوا
درخت انار بومی مناطق استپیی معتدل است و در نقاطی که زمستانهای نسبتاً معتدل داشته باشند کاشته می شود آب و هوا ایده آل برای رشد خوب درختان انار زمستانهای خشک و معتدل و تابستانهای نسبتاً گرم و خشک و حدود 40 درجه سانتی گراد است. هوای گرم تابستان نباید مرطوب باشد تا درخت انار بتواند در آن خوب رشد کرده و محصول دهد. برای رسیدن و محصول خوب دادن نیاز به طول زیاد روز دارد بطوری که مدت تابش روزانه نورخورشید زیاد باشد. انار سرمای زمستانی 12 تا 15 درجه سانتی زیر صفر را تحمل می کند ولی در هنگام فعال شدن نهال یا پیش از خواب زمستانی سرمای صفر درجه نیز می تواند صدمات قابل ملاحظه ای به درخت وارد کند.آبیاری
باران مورد نیاز انار 500 تا 600 میلی متر در سال است درمناطق خشک کمبود بوسیله آبیاری جبران می شود آبیاری باید به طور صحیح به مقدار لازم و در فواصل معین صورت گیرد. از هنگام شروع گل دادن فواصل بین دو آبیاری را کوتاه می کنند. در سه سال اول پس از کاشت نهالها هر 7 تا 11 روز حداقل یکبار آبیاری می کنند پس از شروع باردهی فاصله بین دو آبیاری را می توان زیاد تر کرد.خاک
بهترین نوع زمین برای رشد انار زمینهای سبک شنی – رسی است که PH آن 5/6 تا 8 باشد. ولی بطور کلی انار در همه نوع زمین می روید و محصول می دهد زمینهای سنگین رسی کمترین استعداد را برای کاشت انار دارد ولی با این وجود در زمینهای شمال ایران که خاکشان رسی است درختهای انار به صورت وحش در جنگلها و به حالت خودرو به تعداد زیاد وجود دارند.میوه ها در زمینهای رسی معمولاً کوچک می شوند و بجز انار ترش سایر انارها در زمینهای رسی تغییر مزه داده و خوردن آنها چندان مطلوب نیست. پیش از کاشت نهالها باید زمین را آمده کرده لذا باید زمین را کودپاشی کرده و شخم زد تا کودها به داخل فرستاده شوند. آنچه برای رشد و محصول دادن انار خیلی مهم می باشد عملیات زراعی منظم از قبیل :یخ آب زمستانه،شخم پای درختان است شخم باید سطحی باشد چون ریشه انار در عمق نسبتاً کمی پخش می شود. عمق شخم در دوران میوه دهی بیش از 15 سانتی متر توصیه نشده است. در زمینهای نسبتاً شور درخت انار مقاومت دارددرخت انار در زمینهایی که سایر درختان میوه حتی رشد هم نمی توانند بکنند (مثل زمینهای سنگلاخی) می تواند زندگی کرده و محصول خوبی بدهد، بشرطی اینکه آب مورد نیاز آن تامین گردد.کود
ریشه های انار به دلیل ضعیف بودن قدرت جذب مواد غذایی کمترین عکس العمل را در مقابل کود از خود نشان میدهند لذا مقدار کود در واحد سطح را زیادتر کرده تا گیاه بتواند از کود زیاد نیاز حقیقی خود را جذب کند لذا قبل از کاشت نهالها 50 تن کود حیوانی 80 کیلو کود ازته به صورت N و 50 کیلو کود فسفر به صورت P2O5 و بالاخره 50 کیلو کود پتاسی به صورت K2O در هر هکتار به زمین داده آنرا شخم عمیق زده تا کودها به عمق خاک رفته و نتوانند به موقع در دسترس ریشه های درخت چه انار قرار گیرند و گیاه از آن استفاده کند. نیاز درخت انار به کلسیم زیاد است لذا حدود 50 کیلوگرم کود آهکی به صورت Cao در هر هکتار به زمین اضافه می کنند سالهای اول زندگی درختچه انار به هر هکتار 100 کیلو ازت، 40 کیلو فسفر و 40 کیلوگرم پتاس داده می شود.ازدیاد
ازدیاد درختچه اگر چه به وسیله بذر هم امکان پذیر است ولی رواج ندارد زیرا گیاه بدست آمده لزوماً تمام خواص گیاه مادر را ندارد روش مناسب ازدیاد درختچه انار از طریق غیر جنسی قلمه می باشد قلمه زدن می تواند در پائیز یا بهار زیرگر مخانه یا در هوای آزاد صورت گیرد. قلمه ها را می توان حتی در محل اصلی کاشت. مهمترین خواص خوب یک گیاه قلمه دهنده انار عبارتند از : (1) میوه هایش درشت باشند. (2) میوه ها پوست نازک باشند. (3) دانه ها درشت و آبدار باشند. (4) شیرین و خوشمز باشند. (5) قرمز یاقوتی و یا حتی قرمز بنفش باشند. (6) در مقابل امراض مقاومت خوبی داشته باشند. قلمه ها به بزرگی 50 تا 60 سانتی متر انتخاب شده و قبل از کاشتن آنها را 24 ساعت داخل آب می گذارند تا خوب آب به خودشان بگیرند. قلمه را باید در فصلی کاشت که درخت برگ نداشته باشند. انار پاجوش هم می دهد و ازدیادش به وسیله پا جوش نیز امکان پذیر است. شرایطی که برای قلمه ذکرشده برای پا جوش هم مهم است تعداد ریشه های پا جوشها هر چه زیادتر باشد بهتر است چون ساده تر می گیرند. انار به وسیله پیوند هم قابل ازدیاد است معمولاًً از پیوند شکمی ، لوله ای و اسکنه ای استفاده می شود.
![]() | |
شرح تیره انار
تیره انار، تیره کوچکی شامل یک جنس ، مرکب از دو گونه و دارای اختصاصاتی شبیه تیره مورد است . از این جهت در رده بنده های مختلف به تفاوت جزء تیره اخیر و یا بصورت جداگانه ولی مجاور آن گذاشته می شود.
از اختصاصات گیاهان آن اینست که برگهائی ساده، معمولاً متقابل و گلهائی نر – ماده دارند. کاسه گل آنها شامل 4 تا 8 قطعه گوشتدار و پیوسته به تخمدان است. جام گل آنها قرمز یا صورتی و مرکب از قطعات درشتی است که در آغاز حالت چین خورده دارند.ولی پس از شکفتن کامل، صاف می گردند تعداد پرچم های آنها زیاد و میوه آنها نیز نوعی سته مخصوص و محتوی دانه های سخت و محصور در یک بخش آبدار است اختلاف گیاهان این تیره با تیره مورد بیشتر در آنست که اولاً فاقد مجاری ترشحی شیزون و آبکش داخلی می باشند ثانیاً مادگی آنها دارای شکل خاص است و پس از رسیدن نوعی سته مخصوص بوجود می آورد.
منطقه پراکندگی این گیاهان بیشتر در اروپا مخصوصاً منطقه مدیترانه، آسیا، ایران و نواحی دیگر مانند شمال آفریقا است.
The Pomegranate (Punica granatum) is a fruit-bearing deciduous shrub or small tree growing to 5–8 m tall. The pomegranate is native to the region from Afghanistan, Pakistan, and Iran to the Himalayas in northern India and has been cultivated and naturalized over the whole Mediterranean region and the Caucasus since ancient times. It is widely cultivated throughout Armenia, Iran, India, the drier parts of southeast Asia, Malaya, the East Indies, and tropical Africa. Introduced into Latin America and California by Spanish settlers in 1769, pomegranate is now cultivated mainly in the drier parts of California and Arizona for its fruits exploited commercially as juice products gaining in popularity since 2001 [10] [11]. In the global functional food industry, pomegranate is often mentioned among a novel category of exotic plant sources called "superfruits" [12].
Fresh pomegranate season is from September to November in North America.
Foliage and fruit

The leaves are opposite or sub-opposite, glossy, narrow oblong, entire, 3–7 cm long and 2 cm broad. The flowers are bright red, 3 cm in diameter, with four to five petals (often more on cultivated plants). The fruit is between a lemon and a grapefruit in size, 5–12 cm in diameter with a rounded hexagonal shape, and has thick reddish skin and around 600 seeds.[2] The seeds and surrounding pulp, ranging in colour from white to deep red, called arils, are edible; indeed, the fruit of the pomegranate is a berry. There are some cultivars which have been introduced that have a range of pulp colours such as purple.
Punica granatum nana is a dwarf variety of P. granatum popularly used as Bonsai trees and as a patio plant. The only other species in the genus Punica is the Socotran pomegranate (Punica protopunica), which is endemic to the island of Socotra. It differs in having pink (not red) flowers and smaller, less sweet fruit. Pomegranates are drought tolerant, and can be grown in dry areas with either a Mediterranean winter rainfall climate or in summer rainfall climates. In wetter areas, they are prone to root decay from fungal diseases. They are tolerant of moderate frost, down to about −10°C (14°F).
Etymology
Pomegranate, aril only Nutritional value per 100 g (3.5 oz) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Energy 70 kcal 290 kJ | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Percentages are relative to US recommendations for adults. Source: USDA Nutrient database |
The name "pomegranate" derives from Latin pomum ("apple") and granatus ("seeded"). This has influenced the common name for pomegranate in many languages (e.g. German Granatapfel, seeded apple). The genus name Punica is named for the Phoenicians, who were active in broadening its cultivation, partly for religious reasons. In classical Latin, where "malum" was broadly applied to many apple-like fruits, the pomegranate's name was malum punicum or malum granatum, the latter giving rise to the Italian name melograno, or less commonly melagrana.
A separate, widespread root for "pomegranate" comes from the Ancient Egyptian rmn, from which derive the Hebrew rimmôn, and Arabic rummân. This root was given by Arabs to other languages, including Portuguese (romã)[3], Kabyle rrumman and Maltese "rummien". The pomegranate ('rimmôn') is mentioned in the Bible as one of the seven fruits/plants that Israel was blessed with, and in Hebrew, 'rimmôn' is also the name of the weapon now called the grenade. According to the OED, the word grenade originated about 1532 from the French name for the pomegranate, la grenade. La grenade also gives us the word grenadine, the name of a kind of fruit syrup, originally made from pomegranates, which is widely used as a cordial and in cocktails.
Even though this fruit does not originate from China, one common nickname is "Chinese apple."
Cultivation and uses
The pomegranate originated from Persia and has been cultivated in Georgia, Armenia and the Mediterranean region for several millennia.[4]
In Georgia, and Armenia to the east of the Black Sea, there are wild pomegranate groves outside of ancient abandoned settlements. The cultivation of the pomegranate has a long history in Armenia; decayed remains of pomegranates dating back to 1000 BCE have been found in the country.[5]
Carbonized exocarp of the fruit has been identified in Early Bronze Age levels of Jericho, as well as Late Bronze Age levels of Hala Sultan Tekke on Cyprus and Tiryns[citation needed]. A large, dry pomegranate was found in the tomb of Djehuty, the butler of Queen Hatshepsut; Mesopotamian cuneiform records mention pomegranates from the mid-Third millennium BCE onwards.[6] It is also extensively grown in South China and in Southeast Asia, whether originally spread along the route of the Silk Road or brought by sea traders.
The ancient city of Granada in Spain was renamed after the fruit during the Moorish period. Spanish colonists later introduced the fruit to the Caribbean and Latin America, but in the English colonies it was less at home: "Don't use the pomegranate inhospitably, a stranger that has come so far to pay his respects to thee" the English Quaker Peter Collinson wrote to the botanizing John Bartram in Philadelphia, 1762. "Plant it against the side of thy house, nail it close to the wall. In this manner it thrives wonderfully with us, and flowers beautifully, and bears fruit this hot year. I have twenty-four on one tree... Doctor Fothergill says, of all trees this is most salutiferous to mankind."[7] The pomegranate had been introduced as an exotic to England the previous century, by John Tradescant the elder, but the disappointment that it did not set fruit there led to its repeated introduction to the American colonies, even New England. It succeeded in the South: Bartram received a barrel of pomegranates and oranges from a correspondent in Charleston, South Carolina, 1764. Thomas Jefferson planted pomegranates at Monticello in 1771: he had them from George Wythe of Williamsburg.[8]
Culinary use
After opening the pomegranate by scoring it with a knife and breaking it open, the arils (seed casings) are separated from the skin (peel) and internal white supporting structures (pith and carpellary membrane). Separating the red arils can be simplified by performing this task in a bowl of water, whereby the arils will sink and the white structures will float to the top. The entire seed is consumed raw, though the fleshy outer portion of the seed is the part that is desired. The taste differs depending on the variety of pomegranate and its state of ripeness. It can be very sweet or it can be very sour or tangy, but most fruits lie somewhere in between, which is the characteristic taste, laced with notes of its tannin.
Pomegranate juice is a popular drink in the Middle East, and is also used in Iranian and Indian cuisine; it began to be widely marketed in the United States in 2002 [13]. Fresh pomegranate arils are used in preparation of curd rice (Telugu: Dadhojanam) in Andhra Pradesh in India. Pomegranate concentrate is used in Syrian cuisine. Grenadine syrup is thickened and sweetened pomegranate juice; it is used in cocktail mixing. Before the tomato arrived in the Middle East, grenadine was widely used in many Persian foods; it can still be found in traditional recipes such as fesenjan (a thick sauce made from pomegranate juice and ground walnuts, usually spooned over duck or other poultry and rice) and ash-e anar (pomegranate soup) [14].
Wild pomegranate seeds are sometimes used as a spice, known as anardana (which literally means pomegranate (anar) seeds (dana) in Persian), most notably in Indian and Pakistani cuisine but also as a replacement for pomegranate syrup in Persian and Middle Eastern cuisine. As a result of this, the dried whole seeds can often be obtained in ethnic markets. The seeds are separated from the flesh, dried for 10–15 days and used as an acidic agent for chutney and curry production. The seeds may also be ground in order to avoid seeds becoming stuck in the teeth when eating dishes prepared with them. The seeds of the wild pomegranate daru from the Himalayas is considered the highest quality source for this spice.
In Armenia and the Caucasus, pomegranate (Armenian: nur) is used in a variety of ways, notably as pomegranate juice. [9] In Turkey pomegranate sauce, (Turkish: nar ekşisi) is used as a salad dressing, to marinate meat, or simply to drink straight. Pomegranate seeds are also used in salads, in Muhammara (Turkish Walnut Garlic Spread) and in Güllaç, a famous Turkish dessert. In Azerbaijan and Armenia, pomegranate is also used to make high-quality wine which is successfully exported to other countries.
In Greece, pomegranate (Greek: ροδι, rodi) is used in many recipes; such as kollivozoumi, a creamy broth made from boiled wheat, pomegranates and raisins; legume salad with wheat and pomegranate; traditional Middle Eastern lamb kebabs with pomegranate glaze; pomegranate eggplant relish; avocado and pomegranate dip; are just some of the dishes it is used in culinary. Pomegranate is also made into a liqueur and popular fruit confectionery that can be used as ice cream topping, or mixed with yogurt, and even spread as jams over toast for breakfast.
Health benefits
Providing 16% of an adult's daily vitamin C requirement per 100 ml serving, pomegranate juice is also a good source of the B vitamin, pantothenic acid, potassium and antioxidant polyphenols. Overall, however, pomegranate is not a significant source of nutrients.[10]
The most abundant polyphenols in pomegranate juice are the hydrolyzable tannins called punicalagins shown in 39 peer-reviewed research publications over 1990-2007 (August) to have potent free-radical scavenging ability in laboratory studies.[11] The antioxidant punicalagins absorb into the human body after consumption of pomegranate extracts,[15] and an ex vivo study of human plasma after consumption of a pomegranate extract standardized to punicalagins indicated an average 32% increase in plasma antioxidant capacity.[16]
Many food and dietary supplement makers have found the advantages of using pomegranate extracts (which have no sugar, calories, or additives), instead of the juice, as healthy ingredients in their products. Many pomegranate extracts are essentially ellagic acid, which may only be absorbed into the body after consumption of punicalagins.[12]
In preliminary laboratory research and human pilot studies, juice of the pomegranate has been found effective in reducing heart disease risk factors, including LDL oxidation, macrophage oxidative status, and foam cell formation,[13] all of which are steps in atherosclerosis and cardiovascular disease. Tannins such as punicalagins have been identified as the primary components responsible for the reduction of oxidative stress which led to these risk factors.[14] Pomegranate has been shown to reduce systolic blood pressure by inhibiting serum angiotensin-converting enzyme (ACE).[15]
Metabolites of pomegranate juice ellagitannins have been shown to localize specifically in the prostate gland, colon and intestinal tissues of mice.[16] Other research indicates that pomegranate juice may be effective against prostate cancer[17][18] and osteoarthritis.[19]
In 2007, six clinical trials in the United States, Israel and Norway have been approved to examine the effects of pomegranate juice consumption on parameters of prostate cancer or prostatic hyperplasia, diabetes or lymphoma.[20]
The juice may also have antiviral[21] and antibacterial effects against dental plaque.[22]
Pomegranates and symbolism
- Exodus 28:33–34 directed that images of pomegranates be woven onto the borders of Hebrew priestly robes. 1 Kings 7:13–22 describes pomegranates depicted in the temple King Solomon built in Jerusalem. Jewish tradition teaches that the pomegranate is a symbol for righteousness, because it is said to have 613 seeds which corresponds with the 613 mitzvot or commandments of the Torah. Interestingly, there have been studies that seem to show the legitimacy of this claim. [23] For this reason and others, many Jews eat pomegranates on Rosh Hashanah. The pomegranate is one of the few images which appear on ancient coins of Judea as a holy symbol, and today many Torah scrolls are stored while not in use with a pair of decorative hollow silver "pomegranates" (rimmonim) slid down over the two upper scroll handles.
- For the same reason, pomegranates are a motif found in Christian religious decoration. They are often woven into the fabric on vestments and liturgical hangings or wrought in metalwork.
- The wild pomegranate did not grow natively in the Aegean area in Neolithic times. It originated in eastern Iran and came to the Aegean world along the same cultural pathways that brought the goddess whom the Anatolians worshipped as Cybele and the Mesopotamias as Ishtar.
- The myth of Persephone, the dark goddess of the Underworld, also prominently features the pomegranate. In one version of Greek mythology, Persephone was kidnapped by Hades and taken off to live in the underworld as his wife. Her mother, Demeter (goddess of the Harvest), went into mourning for her lost daughter and thus all green things ceased to grow. Zeus, the highest ranking of the Greek gods, could not leave the Earth to die, so he commanded Hades to return Persephone. It was the rule of the Fates that anyone who consumed food or drink in the Underworld was doomed to spend eternity there. Persephone had no food, but Hades tricked her into eating four pomegranate seeds while she was still his prisoner and so, because of this, she was condemned to spend four months in the Underworld every year. During these four months, when Persephone is sitting on the throne of the Underworld next to her husband Hades, her mother Demeter mourns and no longer gives fertility to the earth. This became an ancient Greek explanation for the seasons. Dante Gabriel Rossetti's painting Persephona depicts Persephone holding the fatal fruit.
- It should be noted that the number of seeds that Persephone ate is varied, depending on which version of the story is told. The number of seeds she is said to have eaten ranges from three to seven, which accounts for just one barren season if it is just three or four seeds, or two barren seasons (half the year) if she ate six or seven seeds. There is no set number.
- The pomegranate also evoked the presence of the Aegean Triple Goddess who evolved into the Olympian Hera, who is sometimes represented offering the pomegranate, as in the Polykleitos' cult image of the Argive Heraion (see below). According to Carl A. P. Ruck and Danny Staples, the chambered pomegranate is also a surrogate for the poppy's narcotic capsule, with its comparable shape and chambered interior.[24] On a Mycenaean seal illustrated in Joseph Campbell's Occidental Mythology 1964, figure 19, the seated Goddess of the double-headed axe (the labrys) offers three poppy pods in her right hand and supports her breast with her left. She embodies both aspects of the dual goddess, life-giving and death-dealing at once. The Titan Orion was represented as "marrying" Side, a name that in Boeotia means "pomegranate", thus consecrating the primal hunter to the Goddess. Other Greek dialects call the pomegranate rhoa; its possible connection with the name of the earth goddess Rhea, inexplicable in Greek, proved suggestive for the mythographer Karl Kerenyi, who suggested that the consonance might ultimately derive from a deeper, pre-Indo-European language layer.
- In the 6th century BCE, Polykleitos took ivory and gold to sculpt the seated Argive Hera in her temple. She held a scepter in one hand and offered a pomegranate, like a royal orb, in the other. "About the pomegranate I must say nothing," whispered the traveller Pausanias in the second century AD, "for its story is something of a mystery." Indeed, in the Orion story we hear that Hera cast pomegranate-Side (an ancient city in Antalya) into dim Erebus — "for daring to rival Hera's beauty", which forms the probable point of connection with the older Osiris/Isis story. Since the ancient Egyptians identified the Orion constellation in the sky as Sah the "soul of Osiris", the identification of this section of the myth seems relatively complete. Hera wears, not a wreath nor a tiara nor a diadem, but clearly the calyx of the pomegranate that has become her serrated crown.[25] In some artistic depictions, the pomegranate is found in the hand of Mary, mother of Jesus.
- In modern times the pomegranate still holds strong symbolic meanings for the Greeks. On important days in the Greek Orthodox calendar, such as the Presentation of the Virgin Mary and on Christmas Day, it is traditional to have at the dinner table "polysporia", also known by their ancient name "panspermia," in some regions of Greece. In ancient times they were offered to Demeter[citation needed] and to the other gods for fertile land, for the spirits of the dead and in honor of compassionate Dionysus. In modern times the symbolic meaning is assumed by Jesus and his mother Mary. Pomegranates are also prominent at Greek weddings and funerals. When Greeks commemorate their dead, they make kollyva as offerings that consist of boiled wheat, mixed with sugar and decorated with pomegranate. It is also traditional in Greece to break a pomegranate on the ground at weddings, on New Years and when one buys a new home for a house guest to bring as a first gift a pomegranate which is placed under/near the ikonostasi, (home altar), of the house, as it is a symbol of abundance, fertility and good luck. Pomegranate decorations for the home are very common in Greece and sold in most homegoods stores [17].